Tenerife aangepaste bungalows / appartementen

Na een heel moeizame tijd wat betreft de gezondheid van mijn man had ik de moed opgegeven ooit nog samen op vakantie te gaan. We maakten altijd heerlijke reizen in Europa; vanwege zijn handicap gingen we altijd met de eigen auto, mijn man reed overal heen en was dan blij de auto bij zich te hebben. Ook maakten we af en toe een reisje met de bus. Omdat de gezondheid sinds vorig jaar verslechterde was reizen dus niet meer aan de orde, dacht ik.

Omdat het voor een mantelzorger ook een extra belasting is en de boog niet altijd gespannen kan blijven, kwam ik via zoeken op internet terecht bij www.challengeresorts.com. Ik raakte in contact met Sjaak Lindenberg van reisorganisatie Challenge Resorts & Travel. Een zeer plezierig contact. Er was een mooie reis te maken naar Tenerife naar Mar y Sol, een zorghotel in Los Cristianos. We zouden dan uiteindelijk voor de 2e keer in ons leven moeten gaan vliegen. En dat was wel een stap. Maar zoals dhr. Lindenberg ons beloofde gebeurde: het werd een geweldige reis , begeleid van ons huis, op Schiphol, in het vliegtuig, op het vliegveld van Tenerife , naar het hotel. [En dat ook terug!] En daar was een prachtig hotel met appartementen, 3 zwembaden, waarvan 1 van 32 graden. In het appartement stond de bestelde scootmobiel klaar. Het hele hotel was rolstoeltoegankelijk.

Mijn man heeft elke dag kunnen zwemmen, soms 2 uur lang. Er was een lift om in en uit het zwembad te komen, heerlijke bubbels en douches en uitermate geschikt voor mensen met een beperking en hun begeleiders. Heerlijke buffetten waar iedereen, ook de mindervaliden, zelf langs konden gaan om een heerlijke maaltijd uit te zoeken. Allerlei andere zaken werden geregeld zoals thuiszorg, allerlei therapieën, bv. Fysiotherapie, gratis vervoer met een rolstoelbus naar een rolstoelstrand, duiken voor iedereen, golfen , uitstapjes met een rolstoelbus naar verschillende plekken op het mooie eiland. En dan vlakbij de lange geheel rolstoeltoegankelijke boulevard met gezellige winkeltjes en terrasjes.

Helemaal met het geweldig mooie weer van zo’n 25 graden en als resultaat een man die zijn spieren weer beter kan gebruiken geeft mij de stimulans om dit verslag te schrijven voor een ieder die ook in een dergelijke situatie verkeert. Mijn advies: kijk op de site en neem contact op met dhr. Lindenberg om u te laten voorlichten. Ik hoop dat wij nog een keertje naar dit paradijsje kunnen gaan . Misschien kom ik u daar ook tegen!

Met vriendelijke groet,

Tiny Opdam

Als rolstoeler ten gevolge van een auto-ongeval in 1969 heb ik na mijn revalidatieperiode altijd een afkeer gehad van “ghettovorming” van gehandicapte mensen. Wellicht een trauma uit mijn eerdere woonervaringen als rolstoeler.

Na mijn revalidatieperiode heb ik namelijk acht jaar gewoond in een wooncentrum te Zandvoort, waar zo’n 200 mensen met een handicap woonden, en vervolgens in een project te Dordrecht, waar 25 mensen met een handicap onder één dak woonden.

In deze instellingen gebruikte men gezamenlijk de maaltijd en werd men continu geconfronteerd met handicaps. Men werd als het ware noodgedwongen op elkaar gedrukt.

Ik ben geweest in het Kurhotel Mar y Sol in Los Crostianos te Tenerife (één van de Canarische eilanden), een hotel met 240 appartementen en studio’s, die volkomen toegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers.

Eerlijk gezegd heb ik aanvankelijk mijn bedenkingen gehad om daar te verblijven, omdat er uiteraard ook veel mensen met handicaps verbleven en ik niet meer met ervaringen van vroeger geconfronteerd wilde worden. Het “ghettotrauma” wilde ik niet meer meemaken.

Maar, vanaf de eerste dag dat ik daar verbleef heb ik het naar mijn zin gehad. Sterker nog: ik wil er weer heen.

De sfeer in het hotel is erg gemoedelijk. Er zijn natuurlijk mensen met verschillende aandoeningen, zoals M.S., spasticiteit en mensen met een dwarslaesie. Maar eveneens invaliden en ouderen, die duidelijk genieten van het verblijf in Mar y Sol. Kortom, het is een mêlee van validen en minder validen.

Ik heb er zeer genoten en mijn (valide) partner in het bijzonder. Zij vond er rust en bovendien een gevoel van veiligheid. Ik kon alleen gelaten worden, want er was altijd wel iemand die wilde helpen. En zij kon haar eigen gang gaan.

In Mar y Sol heerst een gezellige sfeer. Het enige wat opvalt is dat er meer mensen met een handicap vertoeven vanwege de bijzondere voorzieningen die er getroffen zijn. Stuk voor stuk mensen die evenmin in een “ghetto” willen verblijven, gewoon hun gang gaan en van hun vakantie genieten.

Doordat men veelal een herkenningspunt heeft (de handicap) is de sfeer er zeer sociaal en niet zo koel en afstandelijk als ik vaak heb ervaren in “gewone” hotels, waar een handicap opvalt en men vaak gezien wordt als een “speciaal geval” of een bezienswaardigheid.

Men schroomt niet om iemand de helpende hand te bieden, zonder dat dit als uitzonderlijk wordt ervaren. Nee, door deze sfeer valt de handicap niet meer op en wordt het hele gebeuren ervaren als “normaal”, een soort sfeer van algehele acceptatie, zonder dat dit teveel benadrukt wordt. Men wordt er als mens geaccepteerd, handicap of geen handicap.

Men kan het wellicht enigszins vergelijken met mensen die kleine kinderen hebben. Men heeft een gemeenschappelijke herkenningsfactor: de kinderen.

De appartementen zijn erg gezellig ingericht. In de doucheruimte is een uitsparing voor mensen in een rolstoel die in hun douchestoel willen douchen en men kan er met de rolstoel goed onder de wastafel komen. De slaap/woonkamer is ruim en men heeft er zelfs een keuken met een kookplaat waar men met de rolstoel onder kan komen. Er is een balkon van ongeveer 5 meter lengte en 2 meter breed. In de tuin van Mar y Sol met yuca’s en palmbomen staan ligstoelen en stretchers.

Soms ziet men een fysiotherapeut die iemand in het zonnetje masseert. Een heerlijke aanblik.

Er zijn twee zwembaden, waarvan één verwarmd is tot een temperatuur van 32°C, waarin mensen met een handicap kunnen zwemmen of poedelen met of zonder assistentie (die men kan huren). Aan de rand van het zwembad zijn speciale liftstoelen om mensen die niet kunnen lopen in het zwembad te helpen.

In Mar y Sol zit een firma die allerlei voorzieningen verhuurt. Van elektrische hoog-Laagbedden, (elektrische) rolstoelen tot douchestoelen, urinaals en zelfs onderleggers tegen incontinentie. Men kan de nodige faciliteiten huren, zoals rugontLastende hulpmiddelen (bijv. tilliften om iemand in bed te helpen) om zelf ook van de vakantie te genieten. De hulp die men eventueel aan de partner moet geven wordt alleen maar lichter gemaakt in dit hotel.

Alles is er om het verblijf van iemand met een handicap zo soepel en valide mogelijk te laten verlopen. Een en ander maakt ook het verblijf voor valide partners aangenaam.

In de eetzaal is alles op rolstoelhoogte. Er is een zogenaamd lopend (buffet)ontbijt. Indien iemand met een handicap alleen is en zelf niet zijn ontbijt kan halen, dan doet één van de obers dit wel. Als men zelf zijn geld niet uit de portemonnee kan halen, dan helpt een van de obers wel. Heel gewoon alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Het personeel is er op ingesteld en getraind. Toch kon ik mij niet aan de indruk onttrekken dat dit ook voortkomt uit een natuurlijk gedrag. Het is mij gedurende mijn verblijven op Tenerife (1x) opgevallen dat de bevolking zeer onbevangen staat tegenover het fenomeen “handicap”. Het bestaat en men gaat er zeer normaal mee om. Men neemt een mens zoals hij of zij is. De Tenerifefio heeft een zachte landsaard die enigszins doet denken aan de Andalusiër in Zuid-Spanje.

Komt dit misschien voort uit het feit dat men zich toch bevindt op een katholiek Spaans grondgebied en men hier vaak grote gezinnen heeft waar allicht wel eens iemand met een handicap onder zit? Ik weet het niet. In ieder geval valt het op dat de acceptatie op dit eiland groot, zo niet algeheel is.

Op de boulevard ziet men rolstoelers rijden en niemand kijkt hiernaar alsof het iets bijzonders is. In Nederland is men vaak een verschijnsel. Indien men wat hulp wil, ziet men de aangesproken persoon soms denken “hoe moet ik dit nu doen”. Hier doet men.

Uitzonderingen daargelaten, ik heb ze misschien 1 à 2 maal meegemaakt, is men op Tenerife zeer acceptatiegezind. Of misschien is dit niet het juiste woord en kan men zich van nature goed inleven in de gevoelens van de medemens.

Is dit eiland nu echt een paradijs voor rolstoelers? Het klimaat is bijzonder weldadig, omdat de gemiddelde temperatuur gedurende het gehele jaar 25°Celsius is. De boulevards zijn er lang en toegankelijk met opritjes en zo. De Tenerifefios zijn behulpzaam. Wat wil men nog meer. Men kan er zichzelf zijn.

Laat ik niet verder uitweiden, maar mij bij het hotel houden. Vanaf het vliegveld kan men met een rolstoelbus opgehaald worden (prijs €15,-). Mar y Sol heeft rolstoelbusjes. Prijs voor een gewone taxi: €12,-. Op het vliegveld is men volkomen ingesteld op mensen met een handicap. Indien men niet kan lopen en een tilletje nodig heeft, zijn er mensen van het vliegveld die de helpende hand bieden. Er zijn speciale rolstoel busjes voor vervoer vanaf het vliegveld naar de terminal en er is zelfs één bus waarvan het achterste gedeelte omhoog kan tot de hoogte van de vliegtuigingang. Vanuit de vliegtuigstoel wordt men overgetild op een speciaal smal stoeltje om vervolgens weer in de eigen rolstoel (of een rolstoel van het vliegveld) getild te worden. Men is er erg behendig en voorzichtig.

Ook kan men via het hotel excursies regelen naar het eiland Gomera, of de Teide (de berg op Tenerife die 3718 meter hoog is).

In het hotel zijn therapieruimten aanwezig. Men kan een volledig pakket huren. Uitermate geschikt voor mensen met een dwarslaesie, reuma, CARA, M.S. en ouderen, etc… In het hotel is een arts aanwezig en bovendien verpleegkundige hulp, die men kan huren.

Indien een valide partner eens alleen op stap wil en de minder valide partner niet alleen kan blijven, dan kan men in dit hotel ook “oppashulp” huren. Zo zijn er bijzonder veel faciliteiten waarop men een beroep kan doen en die erop gericht zijn om het verblijf van de gehandicapte persoon zo vlot en aangenaam mogelijk te doen verlopen.

Er is veel denkwerk aan vooraf gegaan alvorens dit hotel van de grond kwam. Maar ja, wat wil je. De commercieel manager van dit hotel heeft vier jaar geleden zijn vrouw, die aan de ziekte M.S. leed, verloren. Hij is dus bekend met een handicap en weet precies wat iemand in deze omstandigheden kan gebruiken.